OEC Miracles Happen
De voorbereidingen voor het EK verliep even anders dan verwacht. Na terug komst van vakantie zo rond 12 september moesten Onyx en ik flink aan de bak. Twee en halve week gedisciplineerd traininen, zodat ik Onyx zo zeker mogelijk aan de start kon laten verschijnen. Hij is nog wat onzeker in de ring en vindt het nog best spannend en opwindend. Dat laatste zal waarschijnlijk altijd wel blijven maar die spanning kunnen we aan werken. Bij Onyx vertaald deze spanning en opwinding en enige mate van onzekerheid zich in het vocaal uiten van zijn gevoelens. Door te piepen of blaffen. Hij doe dat overigens in alles, ook overdag thuis. Hij ‘praat’ best veel.
In een routine is dat niet gewenst en krijg je er aftrek voor. Dat is ook de reden dat ik met hem heel langzaam heb opgebouwd en relatief laat ben begonnen met wedstrijden. Omdat het best lastig is om zijn opwinding te managen. Het laatste jaar heb ik mij om zijn ‘praten’ minder druk gemaakt, ik merkte dat als ik dat wel deed het ten koste ging van zijn motivatie en hij regelmatig niet begreep waarom iets niet goed was. Hij werd er heel onzeker door en haakte dan af. En dat was het mij niet waard het moet voor de hond wel leuk zijn om te doen anders is voor mij de lol er snel af. Zodoende het ‘praten’ laten gaan zoals het ging soms wat meer soms wat minder😉
Maar goed zoals ik schreef we moesten even flink aan de bak, ik had bedacht als Onyx goed weet wat wanneer waar hoort dat het dan voor hem gemakkelijker wordt. Ook was mijn timing en aangeven van commando’s nog een dingetje, sinds de chemo’s heb ik daarin nog niet mijn oude nivo terug daar moet ikzelf dus hard aan werken. Ook het rond mijn eigen as draaien zorgde voor een stuk onbalans en niet scherp zien voor een bepaalde tijd zo rond de 14 seconden. Tsja en stuur dan maar eens je hond aan zonder focus. Kortom de training van de afgelopen tijd draaide met name om het bij poetsen van mijn zwakke punten. Deze laatste weken zouden weer meer gaan draaien om het geheel. De eerste week ging dat eigenlijk best wel goed, we hadden het ritme te pakken. Totdat ik op 20 september best wel vervelende rugpijn kreeg, Ik deed het even rustiger aan en we sloegen de training over, zo ook die van 21 september…..22 september oef ik had koorts 40 graden. Na een dokters bezoek gestart met antibiotica er was een verdenking van blinde darm ontsteking, het was nu uitproberen of de ontsteking waardes zouden gaan dalen de dag erop. Helaas dat gebeurde niet en een opname via spoedeisende hulp was het gevolg.
opname EHBO
Na bloedafname en een Echo bleek dat ik verdikte lymfeklieren in de buik had….er was dus iets gaande. Om meer inzicht te krijgen moest er een CT scan met vloeistof gebeuren. Op dat moment stortte mijn wereld in, het zal toch niet weer! Je beland dan in één moment in een andere wereld met andere waarneming en probeert je klaar te maken voor het meest afschuwelijke nieuws. Ik gaf mijn lichaam over aan de artsen en liet ze maar doen. Tuurlijk ging het in mij om dat het EK waarschijnlijk aan mijn neus voorbij zou gaan….. Maar op dat moment was dat niet belangrijk….wat wel belangrijk is was mijn gezondheid! Uiteindelijk kwam de uitslag van de buik scan, het was niet de blinde darm maar waarschijnlijk een bacterieel ontsteking van de dunne darm, en dan kunnen lymfeklieren ook verdikt zijn. Wel moest ik worden opgenomen en kreeg ik een breed spectrum aan antibiotica toegediend omdat er uitgezocht moet worden welke bacterie het veroorzaakt en dat kan even duren voor ze daar achter zijn. Kortom om de haverklap werd er bloed afgenomen en op kweek gezet. De dagen erna bleef ik maar koorts aanvallen houden met pieken van 41,5 graden. Jemig wat een aanslag op je lijf is dat wat wordt je daar moe van. Het is hetzelfde als een marathon lopen volgens de verpleging. Ik bleef mij af vragen of ik het EK nu op mijn buik kon schrijven ja of nee. Het kon alle kanten nog op volgens de arts, het kon gunstig uitpakken maar het kon ook minder gunstig uitpakken en dat hield in dat ik voorlopig nog niet thuis was. Ik focus mij erop dat mijn lijf het onder controle gaat krijgen, verzet mij niet tegen het ziek zijn, maar focus wel op herstellen en gezond zijn. Misschien heeft mijn lijf dat begrepen. Op zaterdag kreeg ik vrij snel achter elkaar fikse koorts aanvallen de laatste meting was 41,4 toen vond ik het niet leuk meer, hoeveel kan een lijf nog verdragen. Ik ging nog nauwkeuriger de paracetamol in nemen om zodoende te proberen de koorts aanvallen te temperen. Verder veel rust nemen. Op zaterdag avond voelde ik mij iets beter, en aangezien niemand had gezegd dat mijn kansen waren verkeken, ben ik gestart met het oefenen en visualiseren van mijn routine in mijn hoofd, timen van commando’s en terug halen wat ik heb bedacht en wat de boodschap van mijn routine is. En op één of andere manier voelde ik het echt en raakte het mij.
Zondag en zondag op maandag nacht bleven de koortsaanvallen uit, de meeste aanvallen had ik eerder s’nachts gehad. Van zondag op maandag sliep ik maar 2 uurtjes desondanks voelde ik mij goed en wou ik naar huis in mijn eigen bed en slapen. Maar de vraag was of mijn bloed nu ook daadwerkelijk verbeterd was. Tot op heden was dat elke keer slechter…… Ook wou ik in beweging en snorde een hometrainer op waarop ik mijn lijf in beweging kon zetten en kon ervaren hoe ik daarop reageerde. Stel het keerpunt was gekomen misschien kon ik dan alsnog mijn routine lopen. Zo zat ik op de hometrainer en mijn telefoon begon te rinkelen, allemaal telefoontjes van media voor het EK ik stond ze te woord en maakte afspraken. Fietsende weg gaf ik een interview en even later zat ik in ‘mijn kantoor’ foto’s te zoeken welke gebruikt konden worden.
Mijn adrenaline steeg. Ik vroeg het verplegend personeel wanneer de arts zijn ronde deed want ik vond niet dat ik nog langer in het ziekenhuis hoorde, ik voelde mij te goed. De dokters visite viel steeds in het water en uiteindelijk heeft het verplegend personeel gevraag hoe de uitslagen waren en of ik naar huis kon. De bloedwaardes waren verbeterd, en blijkbaar was er ook iets meer duidelijkheid over de oorzaak. Het zou gaan om een virus en ik kon per direct stoppen met de antibiotica. Wat de uitslag nu precies was was onduidelijk maar ik zou later als alle uitslagen binnen waren meer uitleg krijgen via een telefonisch consult. Kortom ik kon inpakken en naar huis. Daar heb ik de eerste nachten 12-14 uren geslapen. En zo stond ik op woensdag middag de vrijwilligers aan te moedigen terwijl ze de ring voor het Europees Kampioenschap klaar maakten. Savonds trainde ik voor het eerst weer met Onyx. Hij liet mij een move zien welke hij heel leuk vindt maar niet in zijn routine zat. Ik dacht oke ‘jonguh’ als jij die move leuk vindt om te doen dan stoppen we hem erin. Er was een klein stukje routine waar we veel problemen mee hadden, dat ging eruit en een nieuwe stukje met een oefening welke Onyx leuk vindt erin. Overgangen moesten we even verzinnen op het moment zelf. Verder kwamen er nog wat zwakke punten aan het licht. Waarvoor ik had bedacht hoe ik het op kon lossen en of Onyx heel goed te begeleiden op die momenten. De training op donderdag heb ik uitgeprobeerd waar de routine ons met de aangepaste choreografie bracht en vervolgens verder in mijn hoofd uitgewerkt. Op vrijdag nog een training gedaan en nog een aantal kleine hick-ups kunnen onderscheppen. En daar moesten we het mee doen.
Mijn motto was beter ’een’plaatsing dan ‘geen’ plaatsing. Mijn taak was om Onyx zo goed mogelijk door de routine heen te loodsen. Op zaterdag waren we als één na laatste aan het eind van de middag aan de beurt. Begin van de middag zou ik een interview geven voor een documantaire van Omrop Fryslan over mijn bijzondere weg naar dit EK en dan bedoel ik niet het onverwachts in het ziekenhuis liggen kort ervoor. Maar mijn knie operatie en revalidatie en vervolgens de lymfeklier kanker en mijn herstel en welke rol mijn honden daar in hebben gespeeld.
Onyx heeft er met name voor gezorgd dat ik fysiek sterker en sterker werd. En we redden het we haalden de selectie. Voor mij was dit gebeuren een mijlpaal en is voor mij het volgende statement I am Back!
En yes I AM BACK we werden zelfs elfde, oke dat is misschien net niet in de finale, maar het was vele malen hoger dan ik verwacht had. Buiten dat maakte plaatsing mij niet veel uit mijn motto beter ‘een’plaatsing dan ‘geen plaatsing’ was het belangrijkste. Als toetje mochten we op zondag net voor de finale een demo routine doen. Voor ons een mooie kans om nog maals ring ervaring op te doen.
Super trots ben ik op Onyx hij heeft het toch maar gedaan, en als hij nu niet ‘gepraat’ had waardoor we geen aftrek voor blaf hadden gehad dan hadden we gewoon in de finale gestaan😉
routine foto’s door Innuo photografie